gili meno
Blijf op de hoogte en volg Monique
04 Augustus 2014 | Indonesië, Gili Meno
Vooraf goed rondgelopen en de verschillende maatschappijen vergeleken. Wij willen rechtstreeks naar Meno en dan heb je niet veel keus. Gili Trawangan is het grootste en meest populair: feesteiland voor jonge mensen, dat zijn wij niet meer dus....:-(
Daar gaan verschillende bootmaatschappijen naartoe. Naar Meno maar één.
Desalniettemin de plaatjes van de boot bekeken: zwemvesten aan boord? Reddingsvlotten op het dak? Meerdere motoren voor geval er wat uitvalt? In de lonely planet staan bang-maak verhalen maar de ferries die er 5 uur over doen zijn ook niet altijd veilig staat er.
De weerscondities bij vertrek zijn optimaal: weinig wind, lucht is overwegend blauw en de wolken die er zijn hebben rustig beeld. De golven hebben geen witte koppen zoals ik gisteren wel zag.
We varen eerst een heel eind langs de kust van Bali, best dicht langs de kust. Helemaal tot het noordelijkste puntje. Ik denk dat ze dat doen om golfslag en stroming zoveel mogelijk te ontwijken wat waarschijnlijk snelheid scheelt. 5x 200 PK achterop en het gaat hárd!!! We zijn een echte speedboot. Viggo en Julie vinden er reuze spannend en cool. Het gaat best op en neer maar we hebben plek achterin gekozen, wat een hoop deining scheelt.
We hebben de kinderen gisteren al duidelijk gemaakt dat we níet bovenop gaan, wat veel toeristen wel doen. Dat vind ik te gevaarlijk. Met de deining kan je er zo afgelanceerd worden en kinderen zijn niet zo sterk als volwassenen als t gaat om zichzelf vasthouden.
Viggo heeft bij zichzelf ontdekt dat hij toch wel aanleg heeft voor wagenziekte als hij op z'n DS speelt bij bergachtige weggetjes en ik heb er plezier aan dat hij mijn advies om naar buiten te kijken en dan liever naar muziek te luisteren op een boot, serieus neemt. Hij zit de hele reis lekker naar buiten te kijken en zingt mee met z'n favoriete nummers. Julie leest even, en besluit haar favoriete houding voor reizen aan te nemen: slapen op mama's schoot :-). Bij haar minder aanleg voor reisziekte.
Bij aankomst op Meno teveel golfslag waardoor we van de speedboot overgezet moeten worden op een lokale houten boot die wel op strand kan aanmeren.
We moeten even wachten tot een boei vrij is en het deint aardig. Eén mevrouw kotst een zakje vol. Wij hebben gelukkig nergens last van. De schipper schuift de boot het strand op. En dan slaat er een golf in, van de zijkant op de ruggen van Julie, Boris en mij. Viggo zit aan andere kant en blijft aardig droog. Julie zet het op een huilen, wij zijn drijfnat :-) :-).
Andere toeristen helpen ons om snel van de boot af te komen en tillen onze kinderen en tassen eraf zodat wij ons om de kinderen kunnen bekommeren. Het gaat dus eigenlijk heel goed.
Gelukkig hebben we goede spullen bij ons want fotocamera in de tas die de golf ook gepakt heeft, is volledig droog gebleven.
Dan zijn we aangekomen op ons bounty eiland. Prachtige stranden! Klein eilandje, je loopt denk ik in een uur of 2 helemaal rond.
We slapen in een bamboe hut (1 minuut lopen van het strand) die helemaal open is bij het dak. Wij liggen op een vide met klamboe. De kinderen beneden. We hebben een starlight verlichte badkamer. Gelukkig wel zoetwater douche.
Julie trekt zich nergens wat van aan, Viggo vindt het een beetje te spannend en riep mij midden in de nacht. Heb gezellig bij hem gelegen dus.
Snorkelen de eerste dag viel tegen. Ik kan me nog goed herinneren hoe mooi het hier 20 jr geleden was. Niks van over. Koraal allemaal grijs en bruin. Global warming en toerisme eist z'n tol. Erg confronterend. Morgen maar eens aan noordzijde gaan kijken. Julie en Viggo kwamen op het strand twee nederlandse meisjes tegen, en hebben urenlang heerlijk gespeeld.
's avonds bij barretje gaan kijken waar ze in de gaten kregen dat Viggo Michael Jackson leuk vindt. Vervolgens zetten ze voor hem de rest van ons verblijf nummers van MJ op. Julie vraagt inmiddels in goed verstaanbaar Engels:'Can I have the menu please?' of 'Can we have the bill?'
Voorts is er van de lokale armband verkopers belangstelling voor de loombandjes van de kinderen. Een kerel ziet er handel in en wil het leren. Hij stond minutenlang gefascineerd te kijken hoe Viggo er een aan het maken was, en we hebben hem laten zien dat hij het ook met zijn vingers kan.
Viggo is er een paar voor hem aan het maken en we gaan die dan met hem ruilen voor een armbandje van hem :-) als het lukt.
-
06 Augustus 2014 - 19:23
Henk:
Ik zal nu pas de foto. Dat ging wel loeiig hard zo te zien. 1000Pk het is ook niet niks.
Volgens mij hebben jullie het wel naar je zin en zo te lezen Viggo ook
Groetjes van ons
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley